Afscheid

Het moge duidelijk zijn dat we na aankomst op Koh Tao meer rust gevonden hebben, want heel veel te vertellen is er eigenlijk niet.
Na onze intrek op de bovenste etage van het hotel, waarbij we overigens door de hoge bomen geen zicht hadden op zee, hebben we heerlijk het echte relax standje aangenomen.

Het weer is veelal bewolkt geweest met hier en daar zon. Genoeg om een mooi kleurtje op de lopen voor ons beide.
De ereaders zijn dankbaar gebruikt en we zijn blij dat we de gelezen boeken niet als werkelijke boeken hebben hoeven meeslepen.

We hebben definitief besloten geen scooter te gaan huren hier. Zijn niet van plan ons paspoort af te geven en anders opties lijken er niet te zijn in t dorp.

Gelukkig knapte Gerald zn knie redelijk op en zijn we vrijdag voor t eerst gaan duiken. Toch wel weer heel fijn om onder water te zijn. Hebben gedoken op een plek waar we beiden nog niet geweest waren, dus dat was leuk.
Daarnaast waren we slechts met zn 2-en en de duikinstructeur en dat duikt altijd fijn.
Tijdens de 2e duik hebben we een schildpad gezien. Wat een gracieuze dieren zijn dat zeg als ze door t water glijden! En wat gaan ze snel!!

De avonden startte veelal aan t strand met een cocktailtje, cider of biertje, een klein hapje en dan douchen, omkleden en eten scoren.
En wat hebben wij er toch een plezier in om op de meest aftans uitziende plekken de goddelijkste maaltijden te nuttigen voor de laagste prijzen!!
Zo hebben we een paar keer gegeten bij oma en haar dochter. Het zag er niet uit, maar iedere avond zat t stampens vol!
2 drankjes en 2 fantastische maaltijden... € 3,75!!
Zalig!

Na t eten vaak nog even terug naar t strand en op een zitzak genieten van de vele vuurshows.

De dagen vlogen voorbij!

Gezien we graag nog 1 duik wilden maken, is Gerald bij de duikschool gaan vragen wat er nog aan leuks komt.
Een avondduik... Met UV licht...

Vanuit mijn advanced cursus kan ik mij herinneren dat ik de nachtduik toen toch een beetje spannend vond. Je ziet verdomd weinig om je heen, alleen waar het licht van de zaklamp komt.
Maargoed, nu met UV licht, een nieuwe kans.

De instructrice vertelde dat het tijdens deze duik niet gaat om de vissen, maar om t koraal. Dat is hetgeen wat opgloeid in UV licht.
Dit keer vertrokken we met de grote boot en niet met de kleine....
Wat een drama!

Waar ik nooit last van heb gehad, is enkele jaren terug ineens opgekomen. Zeeziekte!! Maar blijkbaar alleen met een grote duikboot,want met de ferry (catamaran) en de kleine boot had ik nergens last van...
En op de grote boot moet je je spullen klaar maken tijdens de reis... Ik was blij dar ik weer zat en heb me heel rustig gehouden. Vizier aan land!
Wilde maar 1 ding... T water in!!

Na aangelegd te hebben kregen we een briefing en ik merkte dat t mij veel energie kostte om te luisteren naar wat er gezegd werd. Ik voelde mij echt niet oké!
Alles aangetrokken, voorzien van speciale lampen en filter die voor t duikmasker geplaatst werd en huppa, water in.
Eenmaal van de boot af, was t klote gevoel gelijk weg.

Langzaam, aan de boeilijn zakten we af en ik merkte gelijk een lichte paniek. Buiten je licht om zie je niets... De wereld is heel klein.
Om de haverklap was ik Gerald kwijt.
Het koraal was mooi, absoluut blij t een keer gezien te hebben. Tevens een waanzinnig grote prachtige krab gezien in alle mooie blauwe, paarse en oranje tinten.
En toch... Voor mij was dit mijn laatste nachtduik. Ik ben niet comfortabel in t donker, dus ga mezelf er niet meer mee plagen. Duiken hoort leuk te zijn en dat is een nachtduik niet helemaal voor mij.

Laat terug en dua laat wat eten.
Daarna direct ons bedje in. Gesloopt door de duik.

Gisteren op tijd er uit.
8 uur uitchecken en een taxi naar de pier genomen. Ook nu viel mij op hoeveel het eiland veranderd is. Er is geen rustige pier meer, maar het is een komen em gaan van auto's om mensen en spullen af te zetten of op te halen.
Boten varen af en aan, van klein tot groot. Dat was ooit wel anders...

We waren de eersten die incheckten, daarna rustig en heerlijk ontbeten bij Cappuccino. Een klein zaakje aan de hoofdstraat van Mae Haad. Het zit er al zolang ik op Koh Tao kom en is een begrip hier.

Toen terug naar de pier en wachten op boarden. We hadden mazzel, stonden redelijk vooral en met de zon stralend aan de hemel hield dat een plaats op t bovendek in.

Langzaam zette de catamaran zich in beweging. Tranen over mn wangen...
12 jaar geleden zette ik voor t eerst voet aan wal op dit eiland. Toen nog rustig, weinig toeristen. Bamboehutjes aan t strand, een stille gemoedelijke rust, helderblauwe zee en een walhalla voor duikers.
Het veroverde direct mijn hart!
De eerste muziekklanken die ik toen opving waren van een zangeres met een prachtige stem, die ik toen nog niet kende. Haar naam bleek Norah Jones en die bewuste cd (toepasselijk genaamd 'Feels like home') is symbool gaan staan voor het heerlijke gevoel wat dit eiland mij gaf.
Tijdens ons ontbijt bij Cappuccino klonken dezelfde klanken door de speakers. Hoe symbolisch!
Want gaandeweg de vakantie hadden we besloten dat dit écht de laatste keer Koh Tao zou zijn.
Een afscheid dus.
En zo voelde t ook toen de boot zich in beweging zette. Afscheid van Koh Tao, 12 jaar later met de klanken van Norah Jones nog vers in mijn hoofd.
Ik kon de tranen even niet bedwingen.

In Chumpon aangekomen heeft Gerald een sprint getrokken naar de incheckbalie. We waren mooi op tijd de bootaf en die combi leverde ons een zeer goede reisplek in de bus op. Tja als je eenmaal weet hoe t spelletje werkt ;-).
Iets vertraging bracht ons om 21 uur op Khao San Road. Binnen no time een taxi naar het Prince Palace Hotel en daar de nacht doorgebracht in een fijne kamer.

Vandaag aan t zwembad doorgebracht nadat we uitgecheckt hadden en nu t verslag wat ik gisteren al begonnen was, aan t afmaken ;-).
Gisteren hadden we namelijk ivm het reizen nauwelijks wifi, waardoor verslag maken niet verder ging.

Om 17 uur nemen we een taxi naar het vliegveld en om 20.35 uur vertrekt het vliegtuig voor het eerste deel van de reis. Op naar Abu Dhabi en van daaruit naar Düsseldorf. Verwachte aankomst geloof ik rond 7.20 uur (doe ik ff uit mn hoofd hoor ;-))

Ik heb, zoals altijd, geen zin om terug te gaan. Lijkt met de jaren erger te worden overigens...
Aan de andere kant ben ik straks ook blij de poezels weer te kunnen knuffelen. Maar als we die toch mee konden nemen op reis.... ;-)

Tot snel lieve mensen!

Dikke kus van ons!